ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Με αφορμή την αίτηση διακοπής παραγραφής για τη διετία 2016-2017
Μια απ’ τις πάγιες και σημαντικότερες απαιτήσεις του κλάδου μας είναι η αύξηση των αποδοχών μας, οι οποίες έχουν υποστεί τεράστιες περικοπές τα τελευταία χρόνια.
Υπενθυμίζουμε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι:
- Το 2010 με το 1ο Μνημόνιο (που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ) επιβλήθηκε αναδρομική μείωση των επιδομάτων εορτών και αδείας κατά 30%. Ύστερα αποσυνδέθηκε το ύψος τους απ’ αυτό του μισθού και αντικαταστάθηκαν μ’ ένα επίδομα ορισμένου ποσού. Ύστερα, με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013 της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ τα δώρα καταργήθηκαν παντελώς στο Δημόσιο.
- Το 2011 με το Ενιαίο Μισθολόγιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ο βασικός μισθός στο Δημόσιο μειώθηκε απ’ τα 851 στα 780 ευρώ και ανάμεσα σε άλλα καταργήθηκαν και σχεδόν όλα τα γενικά και κλαδικά επιδόματα. Για τους δικαστικούς υπαλλήλους, αυτό σήμαινε την κατάργηση του επιδόματος ειδικών συνθηκών και του διανεμητικού λογαριασμού (πόρου).
- Το 2015 με το Ενιαίο Μισθολόγιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διατηρήθηκαν στο ακέραιο όλα τα προηγούμενα, ενώ εντελώς αυθαίρετα προβλέφθηκε ότι η διετία 2016 – 2017 δεν αποτιμάται μισθολογικά στην υπηρεσιακή μας θητεία, δηλαδή δεν πήραμε ακόμα και αυτή τη μικρή αύξηση που δικαιούμασταν.
Περαιτέρω, με το ξεπάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων από 1-1-2018 ξεκινήσαμε ουσιαστικά από το μηδέν και οι όποιες προβλεπόμενες αυξήσεις, εκτός του ότι δεν είχαν αναδρομική ισχύ, εξανεμίστηκαν για χιλιάδες μισθοδοτούμενους του δημοσίου καθώς συμψηφίστηκαν με την προσωπική διαφορά που οι περισσότεροι λόγω των δραματικών μειώσεων ελάμβαναν.
Σήμερα, οι αποδοχές μας ουσιαστικά έχουν υποστεί ακόμα μεγαλύτερο «τσεκούρωμα» εξαιτίας του πληθωρισμού και της ακρίβειας που καλπάζει. Τι έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ πέρα απ’ τα διάφορα pass της κοροϊδίας; Κατήργησε την εισφορά αλληλεγγύης και την εισφορά για το πρώην Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Αν άλλοι γεμίζουν… βαλίτσες, εμείς με αυτά τα μέτρα δεν γεμίζουμε ούτε σακουλάκι! Με το πρώτο μέτρο όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα 13.000 ευρώ κερδίζουν 1,85 ευρώ τον μήνα, ενώ με το δεύτερο μέτρο «αυξήθηκαν» οι μισθοί μας κατά 1%!
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό πλαίσιο, λοιπόν, είναι εύλογο κάθε νέο που αφορά κάποια δικαστική διεκδίκηση σχετικά με τις παραπάνω περικοπές (όπως αυτή για τη διετία 2016 – 2017) να αντιμετωπίζεται ως «καλό νέο». Είναι όμως έτσι;
Ας κρατήσουμε στο νου τις παρακάτω εύστοχες επισημάνσεις από σχετικό ενημερωτικό σημείωμα της ΑΔΕΔΥ:
- Η αίτηση αυτή, όπως και κάθε άλλη με παρόμοιο περιεχόμενο, έχει κάποια «αξία», μόνον όταν ακολουθήσει κατάθεση δικαστικής αγωγής διεκδίκησης του ποσού, που αφορά και μάλιστα σε διάστημα 2 χρόνων από την υποβολή της αίτησης. Από μόνη της η αίτηση δεν σημαίνει τίποτα, ούτε μπορεί να παράγει αποτελέσματα στο δημόσιο.
- Είναι φανερό ότι πίσω και από τη συγκεκριμένη αίτηση «κρύβονται» δικηγορικά γραφεία που, την επόμενη μέρα, θα ακολουθήσουν το γνωστό δικαστικό δρόμο… Να κερδίζουν κάποια αγωγή πρωτόδικα και συνήθως σε κάποιο Ειρηνοδικείο για ΙΔΑΧ υπαλλήλους (που εκδικάζονται πιο γρήγορα), να δημιουργούν «κλίμα» με διάφορα δημοσιεύματα…, ώστε να ωθούν σε μαζικές δικαστικές αγωγές διεκδίκησης…
- Υπενθυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν κερδήθηκε μισθολογική παροχή, που αφορά το σύνολο των υπαλλήλων. Ακόμα κι αν είχαν βγει εκατοντάδες θετικές πρωτόδικες αποφάσεις ερχόταν το ΣΤΕ και ο Άρειος Πάγος και «έκλειναν» με αρνητικές αποφάσεις το ζήτημα, βάζοντας πάνω απ’ όλα το «δημόσιο συμφέρον», για το οποίο όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις δεν αμφισβητούν την «νομιμότητα» και την «συνταγματικότητα» των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων, που κάνουν μισθολογικές περικοπές.
Τα παραπάνω δεν αναιρούν το δικαίωμα κάθε συναδέλφου να υποβάλει την αίτηση στο ΝΣΚ, η οποία έτσι κι αλλιώς από μόνη της δεν στοιχίζει και τίποτα, αλλά και να προχωρήσει στη συνέχεια σε αγωγή.
Ο πραγματικός δρόμος, όμως, για να μπορέσουμε να πετύχουμε την ικανοποίηση των αιτημάτων μας είναι ο μαζικός αγώνας, η αγωνιστική συνδικαλιστική πίεση, το ζωντάνεμα των σωματείων μας, η ισχυροποίηση των συνδικαλιστικών δυνάμεων που βγαίνουν μπροστά για κάθε μικρό και μεγάλο αίτημά μας, που σταθερά συγκρούονται με την αδικία και κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση.
Άλλωστε έχουμε πείρα για τον ρόλο του αστικού κράτους και της αστικής δικαιοσύνης, που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε με τη δικαστική διεκδίκηση των δώρων και το θάψιμό τους από την Ολομέλεια του ΣτΕ (Αποφ. 1307-1316/2019) με ένα αποκαλυπτικό σκεπτικό που πρέπει κάθε μισθωτός να διαβάσει.
Ενδεικτικά αναφέρουμε: «(…) οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και μετά την κατάργηση των επίμαχων επιδομάτων, εξασφάλιζαν αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τόσο σε σχέση με όσους διαβιούσαν στα όρια της φτώχειας όσο και με όσους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα με τον κατώτατο βασικό μισθό και ημερομίσθιο».
Το ΣτΕ δηλαδή, αφήνοντας στο απυρόβλητο των επιχειρηματικούς κολοσσούς με την τεράστια κερδοφορία και τις ποικιλόμορφες κρατικές ενισχύσεις, έκρινε ως ανεκτή και λογική την κατακρήμνιση των αποδοχών μας αφού δεν φτάσαμε να πεινάμε και δεν βιώνουμε την εξαθλίωση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Να πώς καλλιεργείται η διχόνοια του κόσμου της εργασίας και συντελείται μέσα από αυτήν η καταβαράθρωση όλων των εργαζομένων.
Επίσης, ακόμα και σε εκείνες τις περιπτώσεις που οι δικαστικές αποφάσεις δικαίωσαν κλάδους εργαζομένων (π.χ. οι περικοπές στις αποδοχές των γιατρών που κρίθηκαν αντισυνταγματικές), το… χρώμα του χρήματος δεν το είδε κανείς εργαζόμενος, αφού εν τέλει και η εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων βρίσκεται στα χέρια της κάθε κυβέρνησης.
Καταλήγοντας, δίχως αυταπάτες, αξιοποιούμε ως μέσο πίεσης και τη νομική οδό, παράλληλα όμως με τη συνδικαλιστική διεκδίκηση και σε συνδυασμό με αυτήν.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
agonsisp@gmail.com
